Uit de praktijk

Op aanraden van Bart ‘s mentor kwamen wij in contact met Hennie. Zij heeft Bart begeleid in het zoeken naar zijn antwoorden, zodat hij meer grip kreeg op zijn warboel van binnen.

Aan het eind van de begeleiding kwam Hennie bij ons thuis en hebben we met ons gezin een bordspel gespeeld. We mochten allemaal leuke opdrachten doen. Hierdoor konden we makkelijker naar elkaar luisteren en met elkaar praten.

Om het gat en de leegte in mezelf te dichten, heb ik contact gezocht met Hennie. Samen hebben we een manier gevonden waardoor ik stukje bij beetje verder kan. Het gevoel dat ik mag leven, mag genieten, komt weer terug.

Terugkijkend merkte ik dat ik er onvoldoende voor haar geweest ben. Ik was meer haar verzorger dan haar liefdespartner en dat deed zeer. Ik was mijn zelfvertrouwen kwijt en zat continu in een neerwaartse spiraal, ik kwam er niet uit.

Via de praktijkondersteuner kwam ik terecht bij Hennie. Ik had direct een heel goed gevoel bij haar manier van aanpak, in een persoonlijke en huiselijke sfeer. Ik maakte een afspraak en we gingen `aan de slag´. Door goede gesprekken, opdrachten en oefeningen heb ik mezelf teruggevonden en kan ik beter relativeren.

Vergelijk het met het beeld van een schaduw. Verdriet na verlies gaat je leven lang met je mee, net zoals je schaduw je overal vergezelt. Je schaduw is soms groot en soms klein, soms ligt ze vóór je, soms achter je en dan weer naast je. Soms zie je ze en op andere momenten is ze onzichtbaar. Je kunt een hoek van de straat omslaan en plots ligt je schaduw weer levensgroot voor je voeten. Ze stapt elke stap met je mee. Zo is het ook met verdriet. Het kan opeens weer levensgroot aanwezig zijn, op een moment dat je het niet verwacht’

M. Keirse

Mijn moeder is anderhalf jaar ongeneeslijk ziek geweest. Als je leeft met een ongeneeslijk zieke, wordt het heel stil thuis. De meeste mensen durven niet meer op bezoek te komen en men vraagt niet meer hoe het gaat als je geen goed nieuws te vertellen hebt. Ook bij ons thuis was het zeer stil geworden.

Opeens veranderde de stilte in grote drukte. Er kwamen tantes om elk een van mijn jongere zusjes mee te nemen tot na de uitvaart. Ik was de oudste en mocht bij mijn vader blijven, want ik kon al wat helpen. Ik was er trots op. De begrafenisondernemer kwam, ging aan tafel zitten praatte met mijn vader. Zo deden ook de huisarts, de dominee, familieleden en vrienden. Als er werd gebeld, ging ik meestal open doen. De meeste vroegen: “Is je papa thuis?” Ze kwamen binnen, gingen aan tafel zitten en praatten met mijn vader.

Op een namiddag kwam mijn lerares op bezoek en ze praatte met mijn vader. Toen ze vertrok, kwam ze me vriendelijk een hand geven. Ik wilde vertellen hoe ziek mama op het laatst was en hoe ze was doodgegaan. Ze bekeek me met een weemoedige blik en zei: “Maar dat heeft je papa toch pas allemaal verteld?” En ze vertrok. Ze kwamen allemaal voor mijn vader. Niemand kwam voor mij.

Ik voelde me alleen, eenzaam, bang en verdrietig. Ik durfde er met niemand over te praten. Jong leerde ik om flink en sterk te zijn en mijn verliezen te bagatelliseren: Het valt allemaal wel mee. Zo erg is het toch niet. Mijn verhaal is niet belangrijk, daar zit toch niemand op te wachten en trouwens wat hebben ze er aan of wat schiet ik ermee op. Het is al zo lang geleden, daar moet ik toch allang overheen zijn…

Gelukkig kwam ik bij Hennie terecht. Ik kon als eerste helemaal vertellen wat er in mijn jeugd gebeurd was. Eindelijk kon ik mijn verhaal kwijt, al was het eerst heel chaotisch, allerlei verliezen door elkaar.

Al snel bleek dat ik het verlies van mijn moeder had weggestopt, omdat het te pijnlijk was geweest. Gaandeweg vielen de puzzelstukjes in elkaar en kon ik het verlies van mijn moeder onder ogen zien en werkelijk aanvaarden, als een gewond deel van mijn leven. Mijn verdere herstel verliep hierna in een ontspannen context.